Gisteren hebben we het met de arts over een weekendverlof gehad. Noes zou een dagje naar huis mogen. 's Morgens ophalen en 's avonds weer terug in het Sophietje. In eerste instantie een geweldig idee. Tot ik besefte dat Noes echt geen flauw benul had waar we het over hadden. Hoezo terug? Naar huis is toch thuis blijven? We hebben het hele plan maar snel geskipt.
Zo kwam het dat ik vanmorgen met een lege wandelwagen de afdeling opkwam, want met zulk mooi weer móet je naar buiten! Noes vond het heerlijk. Een rondje Rotterdam. Gewoon de toerist uithangen en alles bekijken wat Rotterdam zo mooi maakt. Museumpark, Erasmusbrug, Hotel New York, Westerpark, de nieuwe Maas en de Euromast. Genieten van elkaar en van de buitenlucht.
Bij terugkomst was er een pakket afgeleverd op de naam van Noes. Noes vond het prachtig. Ik moest even slikken. De benodigdheden om thuis voeding per sonde te geven. Het komt allemaal ineens heel dichtbij. Het gevoel er nog niet helemaal klaar voor te zijn maakt meester van me. Het afscheid nemen van iets vertrouwds geeft mij een leeg gevoel. De stap die we moeten gaan nemen, de onzekere toekomst in, beangstigt mij. Kan ik het wel en hoe gaan we het doen? Zijn de vragen die mij 's nachts wakker houden.
Met de lege wagen loop ik weer richting de auto... Dinsdag is hij gevuld met een hoop Noes en woensdagochtend hebben we de eerste stap in de toekomst gezet. Woensdagavond hebben we vast een beginnend antwoord op de vele vragen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten