Dapper meisje

Lieve Noes,

Wat ben je toch een dapper meisje! Je hebt je gisteren meer dan kranig gedragen. Wat moet jij een pijn hebben gehad. De chirurg liet ons de foto zien van jouw long. Tenminste een plaatje van een zwart gat waar je long behoort te zitten. Het was allemaal heel spannend om je 'goed' op de operatiekamer te krijgen. Alle aandacht die je kreeg vond je maar niets, er moesten ook zoveel witte jassen naar je kijken...
Mama vond het fijn dat dat ze jou helemaal tot de operatiekamer mocht wegbrengen. Je ging heel rustig slapen en je handje zwaaide me nog na terwijl je al aan het dromen was.
Vannacht heb je goed geslapen tot een uur of vijf... De nacht heb je stabiel doorgebracht. Vanmorgen liet je heel duidelijk weten dat je erg graag terug wilde naar je 'eigen' kamertje. De dokter vond het ook een goed idee. Je werd erg onrustig door de vele alarmen. Nu lig je weer te slapen. Je hebt veel pijn en je moest net erg spugen. Het gaat zeker nog een week duren voor de dokters weer iets gaan ondernemen met je nieuwe drain. Een flinke tegenvaller. Ik had zo gehoopt je deze week mee naar huis te nemen.
Lieve Noes weet je dat het vandaag precies drie jaar geleden is dat je je eerste grote operatie kreeg? Je hebt toen zo hard gevochten om dit te bereiken. Net als toen is je hartje nog steeds hard aan het werk om beter te worden. Het doet pijn om jou zo te zien vechten. Soms stemt het me verdrietig en ben ik bang, maar lieve Noes, nu we drie jaar verder zijn weet ik ook dat het meer dan waard was!
Lief dapper meisje, blijf knokken!...

Liefs, mama