Nu weet ik het zeker: Met de thermometer heb ik een haat/liefde verhouding. Zeker als ik na de piep iets zie wat ik helemaal niet wil zien: Koorts! Het kan niet. Het mag níet! Heel even twijfel ik om een graadje te jokken. Gewoon omdat ik weet wat er nu gaat gebeuren. Helaas kan ik het niet en zeg aan de verpleegkundige wat ik eerder gemeten heb. De dokter wordt gebeld en ik weet wat er gaat gebeuren. Noes is verdrietig en ik met haar. De gang naar de behandelkamer. Het huilen van Noes. Mijn troostende woorden.
Na een minuut of twintig is Noes in rijk bezit van een nieuwe knuffel. Haar hand in het verband. Een wit dopje verraad het infuusje wat eronder zit. De bloedkweken zijn al naar het lab verstuurd. Nu is het wachten op de uitslag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten