Juist nu

Het leek zo goed te gaan. De sonde is eruit en ze heeft meer trek om te eten en haar conditie verbetert met de week. Ze is zichtbaar vrolijk en heeft weer letterlijk zin in het leven.
Tot gisteravond. Ze wil niet meer eten. Ze is lusteloos en de trap op klimmen kost haar moeite. Ze is stilletjes en vraagt veel om haar bed. Dan gaat er een belletje rinkelen: Koorts!

Na de piep geeft de thermometer 40,1 aan... Juist nu het avond is. Nu het weekend net begonnen is. Juist nu we op het nieuwe neefje of nichtje wachten en ik elk moment een telefoontje verwacht dat de weeën zijn begonnen. Juist nu, terwijl ik nog maar anderhalve tablet paracetamol in huis heb, de trombosedienst niet meer bereikbaar is, nu ze nog steeds niet goed ingesteld is met haar bloedverdunners en een dreigend mailtje vanuit diëtiek onze richting opkwam dat de sonde er weer in moet als ze afvalt... Juist nu... Waarom?!

Ik haal even diep adem, door mijn neus in en via mijn mond weer uit. Schut de spieren los en bedenk dat het morgen misschien weer over is... Misschien.