Het is donker als ik de auto de snelweg opstuur. De A16 ligt er verlaten bij. En opnieuw rij ik richting een ziekenhuis. Nu niet op weg naar Noes, maar naar het werk. Het is alweer een aantal maanden dat ik hier voor het laatst geweest ben. De psychologische drempel is hoog. De afgelopen weken, maanden heb ik het gevoel in een andere wereld te hebben geleefd. En nu is het tijd om mijn wereld te vergroten.
Ik kleed mij om en zie in mijn kastje een overdrachtsbriefje liggen van november 2010. Mijn wereld heeft letterlijk stilgestaan. En het overstappen naar een wereld die draait -hard draait- vind ik eng... doodeng.
De afdeling is hetzelfde gebleven, op een paar nieuwe branddeuren na. Nieuwe gezichten vullen de koffiekamer. Er is een hoop gebeurd. Collega's zijn getrouwd, zwanger of hebben een kind gekregen. Materialen zijn veranderd en protocollen gewijzigd. En weer besef ik dat ik veel gemist heb. Het maakt mij onzeker.
Ook hier zijn de gangen lang, maar met elke stap die ik richting de overdrachtskamer loop voel ik mijn zelfvertrouwen groeien. Ik stap richting de deur. De drempel wordt al lager… Ik neem de sprong en spring weer in het diepe:... Hallo Wereld... Ik ben terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten