Lentekind

In je ogen

danste zomerblauw
een warme zon

en in je haar

 nestelde

 wind

 een lentekind

 *

 

Ik loop het ziekenhuis uit als ze belt. Ze heeft pijn en of ik wil komen is haar vraag. De dag is net begonnen en de vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. De afgelopen weken heb ik op dit telefoontje gewacht en nu is het zover. De weg er naar toe lijkt langer dan normaal. Als ik bij haar de straat inrijd is alles nog steeds hetzelfde. En toch voelt alles anders. De lente is duidelijk gekomen.

Alles staat al klaar. Ze heeft pijn, veel pijn. Ze wil weg en ik ga met haar mee. Ik houd haar hand vast. Ik sta naast haar en in gedachten omhels ik haar, houd ik haar vast en bescherm ik haar. Ze doet het goed. Ze is knap, ze vecht, ze zucht en dan wordt ze beloond voor al het harde werken.

Mijn kleine zusje. Nog steeds de jongste… En nog steeds de baby van onze familie en weer mocht zij vandaag moeder worden van een mooi lentekind: LIVA METTE... Welkom! 

Nog steeds koorts

Het gaat langzaam beter met Noes al wil de koorts maar niet verdwijnen. Ondanks dat kan ze toch nog lachen samen met haar grote zus Jet!

Ziekjes

Ze hangt de hele dag een beetje rond. Ze doet nog een dappere poging om buiten te spelen, maar geeft het al snel op. Ze heeft het koud en ze wil naar bed. Een douche en een schone pyjama. Nog even de koorts opmeten en dan gaan slapen. Ze heeft koorts. Hoge koorts en ze ligt te rillen in bed. Ik ben bezorgd, maar kan mijn overbezorgdheid onderdrukken.
Het is tegen middennacht als ik nog een keertje bij haar ga kijken. Ze ligt te zweten en te woelen in bed. Nog een keer de temperatuur opmeten. De thermometer geeft 40.5 aan. Twijfel neemt de overhand. Wel of niet bellen. Huisartsenpost, Spoedeisende Hulp of toch maar Sophia.
Ze is nog aardig alert en we besluiten het de nacht over te ' tillen'. 's Morgens ziet alles er altijd anders uit…
De nacht lijkt donkerder dan anders. Noes is onrustig en bij elk kreuntje stapt er één van ons uit bed.

Weer val ik even in slaap. Ik hoor piepjes en alarmbellen. Een gehuil. Als ik mijn ogen open doe moet ik oriënteren waar ik ben. De piepjes en alarmbellen verdwijnen en een klagelijk gejammer dringt tot mij door. Noes drijfnat van het zweet rechtop zittend in bed. Een schoon nachthemdje, een paar droge lakens en een dikke knuffel later stap ik weer in mijn eigen bed. Licht slapend om niets te missen van het zieke meisje.
Als eindelijk de ochtend aanbreekt moet ik tot conclusie komen dat ik de laatste vijf kwartier van de nacht toch nog geslapen heb. Ik haal het zieke meisje weer uit bed en ben dankbaar voor de dag die voor ons ligt…

 

 

Het lijkt er even op dat we de ergste koortspiek hebben gehad. Tot negen uur. Noes is bleek en de koorts komt weer net zo snel op als dat ik dacht dat hij verdwenen was. Na lang twijfelen toch maar naar de polikliniek van het Sophia gebeld. Zij bellen een kinderarts en uiteindelijk belanden we op de spoedeisende hulp. Na wat onderzoeken is het duidelijk: Noes heeft een longontsteking. Ze krijgt een antibiotica kuur. Thuis aangekomen blijkt de koorts naar een record hoogte van 40.6 opgelopen te zijn. Noes wil niet meer eten en drinken gaat moeizaam. Vanmorgen heeft ze haar medicijnen ook al niet ingenomen en hoe ik ook mijn best doe: de antibiotica wordt geweigerd. Noes is echt ziek. Na telefonisch overleg met de kinderarts besluiten we dat de sonde er weer in moet. Alles om Noes beter te maken.

Juist nu

Het leek zo goed te gaan. De sonde is eruit en ze heeft meer trek om te eten en haar conditie verbetert met de week. Ze is zichtbaar vrolijk en heeft weer letterlijk zin in het leven.
Tot gisteravond. Ze wil niet meer eten. Ze is lusteloos en de trap op klimmen kost haar moeite. Ze is stilletjes en vraagt veel om haar bed. Dan gaat er een belletje rinkelen: Koorts!

Na de piep geeft de thermometer 40,1 aan... Juist nu het avond is. Nu het weekend net begonnen is. Juist nu we op het nieuwe neefje of nichtje wachten en ik elk moment een telefoontje verwacht dat de weeën zijn begonnen. Juist nu, terwijl ik nog maar anderhalve tablet paracetamol in huis heb, de trombosedienst niet meer bereikbaar is, nu ze nog steeds niet goed ingesteld is met haar bloedverdunners en een dreigend mailtje vanuit diëtiek onze richting opkwam dat de sonde er weer in moet als ze afvalt... Juist nu... Waarom?!

Ik haal even diep adem, door mijn neus in en via mijn mond weer uit. Schut de spieren los en bedenk dat het morgen misschien weer over is... Misschien.

Hallo wereld!

Het is donker als ik de auto de snelweg opstuur. De A16 ligt er verlaten bij. En opnieuw rij ik richting een ziekenhuis. Nu niet op weg naar Noes, maar naar het werk. Het is alweer een aantal maanden dat ik hier voor het laatst geweest ben. De psychologische drempel is hoog. De afgelopen weken, maanden heb ik het gevoel in een andere wereld te hebben geleefd. En nu is het tijd om mijn wereld te vergroten.
Ik kleed mij om en zie in mijn kastje een overdrachtsbriefje liggen van november 2010. Mijn wereld heeft letterlijk stilgestaan. En het overstappen naar een wereld die draait -hard draait- vind ik eng... doodeng.
De afdeling is hetzelfde gebleven, op een paar nieuwe branddeuren na. Nieuwe gezichten vullen de koffiekamer. Er is een hoop gebeurd. Collega's zijn getrouwd, zwanger of hebben een kind gekregen. Materialen zijn veranderd en protocollen gewijzigd. En weer besef ik dat ik veel gemist heb. Het maakt mij onzeker.
Ook hier zijn de gangen lang, maar met elke stap die ik richting de overdrachtskamer loop voel ik mijn zelfvertrouwen groeien. Ik stap richting de deur. De drempel wordt al lager… Ik neem de sprong en spring weer in het diepe:... Hallo Wereld... Ik ben terug!