Life goes on...

Na drie keer knipperen met mijn ogen, een keer slikken en een keer uit frustratie op de keukenvloer te hebben gestampt kwam ik erachter dat het zonde van mijn energie is om te gaan huilen. Ik kon beter de kinderen weer van hun logeeradressen gaan halen.

Noes had gisteren nog een dag met koorts. Vanmorgen kwam ze koortsvrij uit haar bed. Wat voor haar betekende dat ze naar het verjaardagfeestje van de juf mocht. Blij, grauw en totaal afgedraaid zat ze vanmiddag om half vijf schoon in haar pyjamaatje naar de televisie te kijken. 
Inmiddels zijn ook alle koffertjes uitgepakt, ligt iedereen in zijn eigen bed, heeft Jet haar kinderfeestje voor de vriendinnetjes gevierd, is Jan-Kees gisteren weer aan het werk gegaan en ga ik straks weer de nachtdienst in. De wasmachine draait nog steeds op volle toeren, boodschappen voor het weekend zijn in huis en de agenda's zijn op wonderbaarlijke wijze weer net zo gevuld als een week geleden.  
We gaan ons voorbereiden op de vakantie die voor ons ligt en het ziekenhuis dringen we weer even naar de achtergrond... Het leven gaat gewoon door!