Het is tegen de avond als de telefoon gaat. In een fractie van een seconde zie ik dat het een nummer uit Rotterdam is. Te laat besef ik wat dat betekent. De stem aan de andere kant van de lijn is van een dokter. Een hartendokter wel te verstaan. Hoewel we al vieréntwintig weken op de wachtlijst staan overvalt hij mij met de mededeling dat Noes woensdag gekatheteriseerd gaat worden.
Ik uit mijn verbazing naar deze beste man. Want hadden we niet zes dagen daarvoor ook al een telefoontje van een collega hartendokter gehad met de mededeling dat Noes nog steeds op de wachtlijst stond, maar dat ze nog even wachten met de ingreep. Omdat deze ingreep iets meer planning nodig heeft dan de doorsnee katheterisatie? En dat ze nu niet helemaal zeker meer waren dat het ´lek´ nu wel of niet dicht kon? En dat ze twee ervaren cardiologen hiervoor nodig hadden? En dat we daarom misschien maar beter konden wachten tot na de zomervakantie?
De dokter aan de andere kant van de lijn is duidelijk: Hij is de planner, de dokter die de ingreep doet en het gebeurd nu!
Zo overkomt het mij dat ik de volgende dag als een gek van alles aan het regelen ben. De kriebels komen op en de twijfel neemt toe. Doen we hier goed aan? Kunnen we niet beter wachten? En de vakantie dan? Wat als het niet goed gaat of als er iets uitkomt wat ik helemaal niet wil weten? Het huilen staat mij nader dan het lachen...
Inmiddels is het weekend voorbij. De koffertjes staan bijna klaar. Voor iedereen is er een logeerplekje geregeld. Jet haar kinderfeestje gaat gewoon door. Haar traktatie voor school staat al klaar. De agenda is leeggemaakt. Afspraken zijn verzet. Noes gaat voor de allerlaatste keer naar de gym en wenst de juf op school alvast een fijne vakantie. In de hoop dat ze volgende week nog een paar lesuurtjes kan meepikken en de andere juf ook nog een fijne vakantie kan wensen... en ik? Ik hoop dat ik dan gerustgesteld ben met een goede uitslag en de volgende uitdaging kan aangaan: Tassen inpakken voor de vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten