Dankzij lieve collega's kan ik iets voor de overdracht naar huis. De drukte op de weg zorgt ervoor dat ik nog meer haast heb om mijn bestemming te kunnen bereiken.
Als ik de straat inrijd zie ik haar pluizige haar bij het raam van de voordeur. Blij dat ik nog net op tijd thuis ben om dit te kunnen meemaken.
Noes mag vandaag voor het eerst wennen op de grote school. Ik wil bij dat moment zijn. Ik wil het zien, horen en beleven. Hier heb ik al een jaar naar uitgekeken. Hier heb ik al een jaar tegenop gezien.
Op school is het niet anders dan anders én toch voelt het anders. Ik zie de school weer door de ogen van een moeder die voor het eerst het gebouw in loop. Jet rent vooruit. Ze is duidelijk opgewekt dat haar kleine zusje ook naar de grote school mag. Ik voel Noes naast mij zich steeds meer terugtrekken.
De juf is lief en Noes krijgt een eigen stoel. Dan moet ik haar achterlaten. Ze is verdrietig. Haar eerdere enthousiasme smelt als sneeuw voor de zon. Ik hoor hoe ze huilt als ik haar achterlaat in de klas. Ik loop vlug de hal door zonder nog om te kijken. Toch blijf ik haar verdriet horen.
Zelfs als ik later de deur van ons huis binnenstap hoor ik haar nog huilen. Ik zet koffie en kijk naar de klok. Ik loop door het huis en check de telefoon. De tijd kruipt vooruit. De telefoon blijft stil...
Een paar uur later sta ik te wachten op het schoolplein. Verwachtingsvol. En dan tussen alle andere kinderen zie ik haar weer. Ze straalt. Ze is blij mij te zien. De juf verteld dat ze het leuk heeft gehad. Ze heeft een ongelukje gehad en daardoor andere kleren aan... Ik hoor het allang niet meer.
We lopen het schoolplein af. Ik kijk naast me en ik zie een klein meisje. Het meisje dat na haar geboorte op mijn buik werd gelegd. Het meisje dat gevochten heeft voor haar leven. Het meisje dat ik keer op keer wegbracht.
Ik voel hoe ze vol vertrouwen haar kleine handje in mijn grote hand legt. Vandaag heb ik weer een stukje van haar moeten loslaten. Maar nu ze mij vast heeft lopen we samen richting huis.
Ik moet huilen.... Waarom komt jouw schrijven zo bij me binnen..... Trots! X M.
BeantwoordenVerwijderenWat weer super mooi geschreven. Weer een stap naar het groter worden. Wat super dapper van jullie!!! De stap waar je van gedroomd hebt te mogen zetten met haar. Het gevoel van onwerkerlijkheid de emotisch en gedachten dat je nu hier staat met dat warme handje in de jou. Die je zo los zal laten en op school zal achter laten. Super dat deze stap gezet mocht worden voor jullie.
BeantwoordenVerwijderengroetjes charlotte
Wauw.................
BeantwoordenVerwijderenSarah
Hoe bijzonder kan een eerste schooldag zijn... Zo ontzettend bijzonder, als je je vanaf haar eerste dag op deze aarde hebt afgevraagd of ze daar ooit wel heen zou gaan. Ik hoop dat ik dat gevoel over ruim 2 jaar ook mee mag maken, als Olivier 4 jaar oud is en ook naar school kan gaan...
BeantwoordenVerwijderenWauw je kleine meisje naar school op de wennen wat hebben we toch geweldige collegas!!
BeantwoordenVerwijderenWat zal de ochtend lang geduurd hebben,en logisch dat ze moe was,jammer dat het moederhart zo een pijn moets hebben bij het verlaten van school,dit om het verdriet van Noes.
Lieve groetjes Monique