De laatste woorden van de zuster waren: vanaf nu heb je de tijd van vóór en de tijd van ná de operatie… Ik kon het niet geloven dat ik dat zou gaan doen, maar ze heeft gelijk gekregen. Vanmiddag bedacht ik ineens dat het elf weken geleden was dat we voor de vooronderzoeken naar het ziekenhuis gingen. Om vervolgens meteen te bedenken dat ik dat niet meer ga doen! Toch blijft het onwezenlijk hoe de afgelopen weken gelopen zijn. Soms kan ik 's nacht wakker worden met de gedachte dat we vergeten zijn naar de afdeling te bellen. Of als ik haar zie lopen kan ik me niet voorstellen dat ze een paar weken geleden nog volledig op bed lag. Ze wordt met de dag sterker. Gisteren ging ze voor het eerst weer alleen de trap op. Vandaag zelfstandig naar beneden. Het eten gaat minder dan ik gehoopt had, maar daar hebben we het slangetje voor. De koorts is weg en haar snotneus minder. Het spugen blijft en de wasmachine draait -gelukkig- door. Ook slaapt ze in de middag nog twee tot drie uur en ligt ze 's avond vroeg op bed.
Maandagmiddag hebben we weer een afspraak in het Sophia. Ergens vind ik het toch weer spannend om te gaan. Aan de andere kant heb ik genoeg vertrouwen in het kleine meisje dat het allemaal goed is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten