Rijk!

Het is even wennen om weer thuis te zijn en we moeten lichtelijk afkicken van het ziekenhuiswereldje. Niet meer rijden richting Rotterdam, de auto parkeren, het gratis krantje en de klim naar de tweede verdieping. Zelfs Noes moet ontwennen. Ze vraagt meerdere keren per dag of ze terug mag naar 'haar' ziekenhuisje...
Het is zoeken naar een ritme. Daarnaast komt de vermoeidheid nu pas echt naar boven. In de afgelopen dagen is er letterlijk niets uit mijn handen gekomen. De was heeft zich opgestapeld tot onbekende hoogte. Intussen dwaal ik een beetje door het huis en zoek ik naar iets wat ik zelf niet kan benoemen wat het is.
Ook komt de onzekerheid weer naar boven. Zeker nu Noes met koorts in bed ligt. Er is hier geen monitor in de buurt om even alles te controleren. Geen zuster die een dokter voor je belt. Geen dokter die je kind even bekijkt... Vertrouwen op wat je ziet, vertrouwen op je kind en vertrouwen krijgen in je eigen intuïtie maakt het allemaal nog complexer.
Daarnaast genieten we van de kleine dingen: Noes dicht bij ons, haar gezang in de nacht en het roepen als ze wakker is. Met z'n vijven aan tafel zitten. Het besef dat we met z'n allen thuis zijn... Weten dat we onmenselijk RIJK zijn om bij elkaar te zijn...