Doktersbezoek

En dan staan we weer in de centrale hal van het Sophia. Noes weet al aardig de weg in het ziekenhuis en dirigeert ons door de hal naar de röntgenafdeling. Ze weet precies wat er gaat gebeuren. Ze helpt dan ook goed mee en lacht zelfs om nog mooier op de foto te komen.
Dan naar boven voor de echo, ECG en saturatiemeting. Ze vindt het allemaal prima. Tijdens de echo kwebbelt ze er op los. Zo erg dat de echo-scopiste op een gegeven moment niet meer weet welke metingen er al gedaan zijn.
Na afloop mogen we bij dokter naar binnen. Hij kijkt Noes grondig na. Om vervolgens tot een slotsom te komen dat ze het goed doet! Er wordt voorlopig niets veranderd in dieet en/of medicijnen. Een beetje jammer, want ik had gehoopt dat ze misschien kon gaan afbouwen met de plasmedicatie en konakion. Ook wil hij dat er weer afspraak komt bij diëtiste. Noes verdraagt de voeding nog steeds niet goed en begint weer wat af te vallen -wat overigens niet echt te zien is... ;-)-.
Over zes weken moeten we weer terugkomen en dan gaat hij het nog een keertje allemaal bekijken. Nadat de nieuwe recepten, aanvraag voor een rxf6ntgenfoto en afspraak uitgeschreven en gepland staan mogen wij het pand weer verlaten.
In de auto komt Noes tot conclusie dat het best gezellig was...

Voor en na

De laatste woorden van de zuster waren: vanaf nu heb je de tijd van vóór en de tijd van ná de operatie… Ik kon het niet geloven dat ik dat zou gaan doen, maar ze heeft gelijk gekregen. Vanmiddag bedacht ik ineens dat het elf weken geleden was dat we voor de vooronderzoeken naar het ziekenhuis gingen. Om vervolgens meteen te bedenken dat ik dat niet meer ga doen! Toch blijft het onwezenlijk hoe de afgelopen weken gelopen zijn. Soms kan ik 's nacht wakker worden met de gedachte dat we vergeten zijn naar de afdeling te bellen. Of als ik haar zie lopen kan ik me niet voorstellen dat ze een paar weken geleden nog volledig op bed lag.
Ze wordt met de dag sterker. Gisteren ging ze voor het eerst weer alleen de trap op. Vandaag zelfstandig naar beneden. Het eten gaat minder dan ik gehoopt had, maar daar hebben we het slangetje voor. De koorts is weg en haar snotneus minder. Het spugen blijft en de wasmachine draait -gelukkig- door. Ook slaapt ze in de middag nog twee tot drie uur en ligt ze 's avond vroeg op bed.
Maandagmiddag hebben we weer een afspraak in het Sophia. Ergens vind ik het toch weer spannend om te gaan. Aan de andere kant heb ik genoeg vertrouwen in het kleine meisje dat het allemaal goed is!
 

Opkikkertje

Terwijl we zoeken naar het juiste ritme, de goede dosering antistolling, hoe en waar we aan voeding voor Noes kunnen komen, valt er ineens wel een heel leuke envelop op de deurmat. Een brief van stichting Opkikker. Ondanks dat ik al wist dat de pedagogische zorg en de cardioloog ons hadden aangemeld, overvalt het me toch een beetje.
Ontroerd maak ik de envelop open: Het is een uitnodiging voor een super-opkikkerdag! Ook is er een boekje meegezonden met allemaal leuke ideeën ter inspiratie voor een geweldig dagje uit. Binnenkort komt er een vrijwilliger langs om met ons te praten. Wat vinden wij leuk of wat hebben we altijd al eens willen doen? Met deze ideeën gaan ze een dag organiseren voor het hele gezin. Hoe of wat blijft natuurlijk geheim tot de opkikkerdag... Ik vind het nu al leuk!

Lieve groetjes

    

In de afgelopen 10 weken hebben veel, héél veel mensen aan ons gedacht. We hebben dan ook(letterlijk)een berg post ontvangen van bekenden én onbekenden. Dat heeft ons erg goed gedaan. Zoveel goeds dat ik het onmogelijk in woorden kan omschrijven. Elke middag keek niet alleen Noes, maar ook wij naar de post uit. De kaarten kregen in het ziekenhuis een mooie plek aan de wand en hebben voor veel afleiding gezorgd bij de verdrietige, pijnlijke en verwarrende momenten. Noes liet vol trots haar muur aan een ieder zien die maar een stap over de drempel deed.

 

Daarom Dank jullie wel:

 

voor alle lieve, ontroerende kaarten, woorden, mailtjes, telefoontjes, bloemen, chocoladeletters, Stickers, kleurboeken, cadeautjes, bonbons, de vele kopjes koffie, het luisterende oor en voor jullie veelvuldig gebed! 

   
 

Rijk!

Het is even wennen om weer thuis te zijn en we moeten lichtelijk afkicken van het ziekenhuiswereldje. Niet meer rijden richting Rotterdam, de auto parkeren, het gratis krantje en de klim naar de tweede verdieping. Zelfs Noes moet ontwennen. Ze vraagt meerdere keren per dag of ze terug mag naar 'haar' ziekenhuisje...
Het is zoeken naar een ritme. Daarnaast komt de vermoeidheid nu pas echt naar boven. In de afgelopen dagen is er letterlijk niets uit mijn handen gekomen. De was heeft zich opgestapeld tot onbekende hoogte. Intussen dwaal ik een beetje door het huis en zoek ik naar iets wat ik zelf niet kan benoemen wat het is.
Ook komt de onzekerheid weer naar boven. Zeker nu Noes met koorts in bed ligt. Er is hier geen monitor in de buurt om even alles te controleren. Geen zuster die een dokter voor je belt. Geen dokter die je kind even bekijkt... Vertrouwen op wat je ziet, vertrouwen op je kind en vertrouwen krijgen in je eigen intuïtie maakt het allemaal nog complexer.
Daarnaast genieten we van de kleine dingen: Noes dicht bij ons, haar gezang in de nacht en het roepen als ze wakker is. Met z'n vijven aan tafel zitten. Het besef dat we met z'n allen thuis zijn... Weten dat we onmenselijk RIJK zijn om bij elkaar te zijn...

♥♥♥ Home Sweet Home ♥♥♥

 
 

Moegestreden… Maar thuis. Wij zijn dankbaar!

 

♥♥♥