Vooravond

Daar sta ik dan met mijn dikke buik. De cardiologe heeft net bevestigd dat we een kindje gaan krijgen met een ernstige hartafwijking. De zin 'Niet met het leven verenigbaar' gonst nog na in mijn hoofd. De keuze die we voorgelegd hebben gekregen is bijna niet menselijk.
De hal lijkt oneindig en ik ben misselijk van angst. Als ik de draaideur naar buiten neem kijk ik nog een keertje om. Jan-Kees staat naast me en vraagt aan mij wat er is. Waarop ik antwoord: "Als het goed is komen wij hier nog heel, héél vaak!"


Bijna 3 jaar later. Mijn buik is lang niet meer zo dik. De cardioloog zien we nog regelmatig. De keuze die we toen gemaakt hebben is misschien wel de beste keuze van mijn leven geweest. En weer is de hal oneindig, ben ik misselijk van de zenuwen en kan ik de keren niet meer tellen dat ik door de draaideur naar binnen ben gelopen. En toch is het nu anders. Wij zijn drie jaar verder. Drie jaar hebben we mogen genieten van een mooi, sterk en dapper meisje. Drie jaar lang elke dag een wonder uit bed zien komen. Drie jaar lang mogen zorgen voor een hartekindje.
Vandaag bidden we voor nog eens drie jaar... Drie jaar en een beetje meer...