Vuur

Ik kom net vanuit mijn werk en ik stuur de auto richting de snelweg. Het is één van de weinige momenten dat ik alleen in de auto zit. Ik merk dat ik aan  het neuriën ben, maar het liedje dat ik in mijn hoofd heb zitten  komt niet overeen met het gezongen nummer op de radio.
Ik zet de radio zacht en laat de tekst langzaam over mijn lippen komen.
Automatisch kijk ik naar de stoel naast mij. Alhoewel ik weet dat deze leeg is zie ik haar zitten. Het meisje met de gepijnigde frons in haar voorhoofd op het moment dat ze ergens tegenop ziet. De lach om haar mond als ze het naar zin heeft. De twinkeling in haar ogen wanneer ze een grapje maakt. De stilte wanneer ze moe is, het zweet op haar voorhoofd en de blauwe kringen onder haar ogen in haar grauwe gezichtje op het moment dat ze haar gevecht tegen de vermoeidheid niet meer kan winnen en in slaap valt.
De keren dat we zo samen in de auto zitten tel ik allang niet meer. Het is ook niet meer te tellen hoe vaak we samen op pad zijn naar de therapie, op weg naar een doktersbezoek of naar weer een ander onderzoek. We laten het allebei over ons heen komen en maken er ons autoritje van. We kletsen dan wat, discussiëren over het nut van een therapie, er wordt druk onderhandeld over het wel of niet verdienen van een chocolade muffin of ik probeer moeilijke vragen te beantwoorden over leven en dood.
Maar het meest wat we doen is muziek luisteren en liedjes zingen. Dan debatteren we wie er een liedje mag uitzoeken en welk liedje het mooiste is. Wie de winnaar van de autorit is. Maar al weken win ik het niet meer van het meisje dat zo vaak met mij in deze kleine ruimte zit. Al weken is zij de winnaar van het ultieme stukje tekst dat ze zo vaak zingt. Ik denk aan haar liedje, aan mijn grote winnaar als ik de straat in rijd en zing op mijn aller hardst haar gekozen stukje tekst mee:

Dit lied, ik zing het voor mijzelf
en voor een ieder die net zo bang is.
Maar die elke ochtend, net als ik besluit
dat elke dag vol angst een dag te lang is

Als er nog vuur in je zit,
Laat het branden, laat het branden...

 ... Tot iedereen het ziet!

♥