Thuis!...

Ik loop door het huis heen, zoals ik eerder gedaan heb. Leeg en moe. Ik ruim de kleding op die ik uit de koffertjes haal. De rust die ik voel in huis is anders dan de stilte, oorverdovende stilte, die er in de afgelopen dagen overheerste.
De bergen was rijzen als voorheen uit het niets op in de badkamer. De wasmachine draait. Eén voor één loop ik langs de kamers. Slapende kinderen vullen ons huis. Bij de kamer van Noes blijf ik staan. Ik loop naar binnen en zie een meisje dat, ondanks de pijnstilling, kreunt in haar slaap. Ze is onrustig en haar ogen liggen diep in haar gezichtje. Blauwe kringen onder haar ogen, bleke lippen. Heel even ben ik bang dat ze té vroeg meegenomen is. Ik geef een kus op haar voorhoofd en een flauwe glimlach verschijnt om haar mond. Twijfel en berusting strijden om de overhand... Ik pak de laatste spulletjes uit haar koffertje en leg het op het kastje naast haar bed neer. Nog een aai over haar bol. Mijn hand rust op haar borst. Ik voel haar hart kloppen. Zo mooi, zo bijzonder.
Resoluut open ik haar kast en stop de koffer zo ver en zo diep mogelijk weg... We zijn thuis én blijven thuis, héél lang!