Dag kleuter...

Met een zucht sta ik op. Ondanks deze zomerse dag voel ik mij een beetje melancholisch. De kinderen zijn dolenthousiast en met de presentjes voor de juffen in hun hand vertrekken we naar school. Ik kijk op de blonde kinderhoofdjes naast mij neer. Weer een schooljaar voorbij...
Op school zet ik eerst Bas af in zijn lokaal. Na de zomer blijft hij hier. Wel zo fijn voor deze moeder. Bij de volgende klas stop ik even. Een diepe zucht... Hoe vaak ben ik hier gedachteloos naar binnengerend? Hoe vaak ben ik hier tijdens schooltijd geweest om haar op te halen voor een therapie of doktersbezoek? Hoe vaak heb ik haar hier huilend achtergelaten en wanneer is dat eigenlijk gestopt?! Hoe vaak heeft de juf mij niet geruststellend toegelachen, bemoedigend toegeknikt of iets positiefs verteld over mijn kind op het moment dat ik het nodig had?
Ik zie mijn eigen dochter te midden van al die anderen kinderen. Ineens besef ik dat ze allang niet meer de kleinste is. Ze is gegroeid in alles. Ze is opgebloeid na de liefdevolle begeleiding. Ze heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt.
Weer een diep zucht en het kleine beetje moed dat mij rest doet mij bewegen om de drempel over te gaan. De vertrouwde geur en de bekende geluiden neem ik op. Ik loop naar binnen om haar een kus te geven. Mijn grote, dappere kleuter... Is na vandaag geen kleuter meer!