Langzaam zie ik de lichten doven in de huizen. Ik neurie zachtjes mee op de muziek dat uit de radio komt. Het voelt goed als ik de auto de snelweg opstuur. De donkerte van nacht maakt mij kalm en ondertussen order ik mijn gedachten. Ergens tijdens deze rit laat ik het 'moeder zijn' los en laat het plaats maken voor 'Ans'.
De weg die over een aantal uur weer overvol is, ligt er nu verlaten bij. De skyline van Rotterdam is net als altijd adembenemend. Ik kijk uit over het water en zie de bruggen, de lichten en de gebouwen. Nog steeds kan ik van dit uitzicht genieten.
In de verte zie ik een vliegtuig de landing inzetten en weer probeer ik tegelijkertijd met dit gevaarte bij de A13 te zijn. Magisch vind ik het als het toestel vlak over mij heen scheert om aan de andere kant van de weg de grond te raken.
Als ik bij het ziekenhuis aankom maakt het een verlaten indruk. Maar achter de liftdeuren voel ik aan de vibrerende lucht dat het een drukke nacht gaat worden. In de overdrachtskamer is het hectisch. Het planbord staat vol met patiënten. De avondploeg maakt zich klaar om naar huis te gaan, de nachtploeg gaat aan het werk... En weer bedenk ik dat ik een fantastische baan heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten