Mijn gedachten nemen de loop met me en weer ga terug na de vele keren dat ze er zo bij lag. Met of zonder tube in haar neus. Met of zonder alle machines die haar hielpen bij haar brozen leven. De vele slangetjes in en om haar lijfje. Dat je soms niet zeker wist of je wel je eigen kind in je armen had. Maar dan was het altijd dat ze haar neus in mijn nek begroef. Ik voelde dan de warmte van haar ademhaling in mijn hals. Het zwaar worden van haar lijfje als ze zich dan ontspannende in mijn armen. Haar geur, haar hartslag en het gekriebel van haar pluishaar in mijn gezicht.
Weer voel ik aan het gewicht dat ze in slaap valt. Ze zit op mijn schoot terwijl we in een veel te kleine stoel in een overvol vliegtuig zitten. Haar hoofd zakt langzaam tegen mijn borst aan en haar handen vallen slap en ontspannen langs haar lichaam. Haar neus in mijn nek... Net zoals ze toen ze een baby was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten