Stoere Mama's...

De wekelijkse gang naar het revalidatiecentrum lijkt zo normaal geworden, maar elke week voelt het als overleven. Het even inademen en slikken als we het gebouw binnengaan is bijna een gewoonte geworden. Met Noes aan mijn hand bedenk ik mij vaak dat stoere mama's niet huilen.

Telkens vind ik het weer een confrontatie die ik liever niet aanga, maar waar ik niet onderuit kan. Het traject is mij zwaarder gevallen dan verwacht.
Samen met een professioneel team doen we ons uiterste best om Noes conditioneel beter te krijgen. Het best mogelijke in haar naar boven te halen. Tegelijkertijd is er ook het besef dat we misschien wel aan de top van haar kunnen zitten. Het beangstigt mij dat er een dag gaat komen dat we weer bergafwaarts gaan. Dat we gaan inleveren. Hoe zal haar levenskwaliteit dan zijn? Elke week struikel ik daar over de rolstoelen, rollators en aangepaste fietsjes. Elke week bedenk ik mij dat stoere mama's niet huilen.

Zelfs als de gevreesde rolstoel wordt afgeleverd probeer ik een glimlach op mijn gezicht te toveren. Ik bedank de meneer die 'm gebracht heeft, maar bij het sluiten van de voordeur moet ik slikken. Stoere mama's huilen niet.

Ook vandaag ga ik met opgeheven hoofd naar het revalidatiecentrum. En weer heb ik Noes aan de hand. Als we het afgelopen traject evalueren en tot conclusie moeten komen dat we ons fietsplan moeten bijstellen en dat een aangepaste driewieler meer op zijn plaats is moet ik slikken. Ik knipper met mijn ogen en toch voel ik één verdwaalde traan over mijn wang gaan... Stoere mama's huilen soms.