Heel even denk ik nog dat ik slaap. Maar na nog een keer knipperen met mijn ogen moet ik het toch echt geloven: Mijn dochter heeft 'kappertje' gespeeld. En niet zomaar gespeeld... Maar real-life uitgevoerd.
Een gehavend koppie met haar lacht mij op deze maandagochtend toe.
Boos of toch lachen strijden het hardst om voorrang. Uiteindelijk besluit ik om Noes met haar eigen gedrag te confronteren. Geduldig til ik haar op en laat haar haar eigen kunstwerk in de spiegel zien. Ik leg nog kalmer uit dat het met haar trage haargroei minstens een jaar kost om weer te zorgen dat haar haar weer een beetje op lengte is.
"als ik zes jaar oud ben?" Is haar vraag op mijn antwoord op haar gedrag. Ik probeer Noes duidelijk te maken dat zes jaar al over acht weken is en dat ze meer aan zeven jaar moet denken.
Blij klaart haar gezichtje op. Een stralende glimlach breekt door. "O...", antwoord Noes, "Dus als ik acht jaar ben, is mijn haar écht lang!".
Ik schud mijn hoofd en zet Noes weer op de grond. Van zo'n relativerend vermogen kan zelfs ík nog iets leren.
En zoals onlangs iemand terecht opmerkte: In huize Janse is het nooit saai!
Hier moet ik stiekem om lachen, wat een boef! ♥
BeantwoordenVerwijderen