En dan is iedereen thuis, de koffertjes staan weer uitgepakt in de kast en de pyjama's hangen schoon aan het droogrek alsof ze niet weggeweest zijn.
Zoals zo vaak, na een opname, loop ik door het huis met mijn ziel onder mijn arm, zoekend naar 'iets'. Maar ik kan dat 'iets' niet vinden.
De grootste blijdschap is voorbij. De haast euforisch opluchting vervlogen. Vermoeidheid slaat toe.
Wat nu en hoe verder? Vraag ik mij meer dan eens af. Buiten schijnt de zon, maar zij lijkt mij niet te bereiken.
Kinderen spelen. Volwassenen staan vrolijk bij en met elkaar te kletsen. Het leven is gewoon doorgegaan, terwijl die van ons even stilstond. Ik doe mijn best om weer in die draaiende wereld te springen. Omdat ik weet dat er geen andere optie is. Ik doe mijn best, maar het lukt even niet.
Morgen, neem ik mij voor. Morgen... Ja, dan spring ik!
en als zo vaak draait de wereld door terwijl die van jou stil staat... men gaat verder en loopt je voorbij zonder dat men ook maar bemerkt wat er in jou leeft....
BeantwoordenVerwijderenspring maar! het lukt je!!!
ik weet het zeker! want jij! Jij bent net zo stoer, dapper en beresterk als je kind! morgen.... -x- M
Springen we samen? ♥
BeantwoordenVerwijderen