... !

"Nee, dokter... dan kunnen wij niet. Ja, u ook een fijne dag..."

Ik kijk naar de telefoon in mijn hand. Nog geen minuut geleden heb ik 'm opgenomen. Binnen deze minuut is mijn hart stil gaan staan om daarna een dubbele salto te maken en hebben mijn hersenen mij compleet in de steek gelaten.
Weer kijk ik naar de telefoon in mijn hand. Het 'tuut-tuut' geluid lijkt het seintje voor mijn brein te zijn om weer op gang te komen. Het enige wat ik kan bedenken is wat ik in vredesnaam gedaan heb. Ik heb zomaar een hartcatheterisatie niet door laten gaan. Dé opname waar we zolang op gewacht hebben.
Ik voel me stom. Overvallen. Vooral niet wijs. Ik ben boos op mijzelf. Nee, kwaad dat ik mij zo heb laten overvallen door één telefoontje.
Ik probeer Jan-Kees op de hoogte stellen over mijn eigen stommiteit. Maar hij is helaas niet bereikbaar.
Ineens moet ik denken aan een gesprek met een cardioloog. Zij vertelde dat we vooral ons eigen plan moesten trekken. Dat we ons eigen leven moesten leiden buiten het Sophia. Ik besef dat ik voor de allereerste keer sinds 18 december 2007 mij niet heb laten leiden door een dokter.
Ik begin me al iets beter te voelen. Met de telefoon nog steeds in mijn hand kijk ik naar onze agenda en ik zie alle afspraken voor de komende weken. De ene leuker dan de ander. De één noodzakelijker dan de ander. Maar allemaal stuk voor stuk een onderdeel uit ons leven. Ik zie een geplande logeerpartij van Noes voor volgende week, maar niet in het Sophietje. Ik leg de telefoon weer op de haak en probeer door te gaan met waar we waren gebleven.