Laatste schooldag

Daar gaat ze dan officieel geen kleuter meer, maar haar kleine lijfje, de onzekere glimlach laten zien dat ze het eigenlijk nog wel is.
Bang dat ze niet meer mag spelen en dat het lezen haar nooit zal gaan lukken. Nieuwe kindjes in de klas en na twee jaar een andere juf verhogen de spanning.
Het liefst was ze mee naar huis gegaan toen ik het lokaal verliet. Mijn moederhart strijden emoties als medelijden, trots, pijn en vertrouwen in haar. Loslaten begint in groep drie.. De eerste stap de grote mensenwereld in.

In een andere klas, aan de andere kant van de school laat ik een ander meisje achter. Huilend en vol verdriet. Ook zij zal moeten wennen aan de lange dagen en de schoolweken. Ze is boos dat ik haar achterlaat. Teleurgesteld dat ik haar niet nogmaals oppak. Bang dat ik niet terugkom... -18 augustus 2012-

Weer een schooljaar voorbij. Weer is er veel gebeurd. Wat zijn de meisjes gegroeid. Wat hebben ze veel geleerd. Jet heeft leren lezen en rekenen. Ze ging naar het grote gymlokaal en ook het spelen op het grote schoolplein viel reuze mee! Het harde werken dat regelmatig met een leuke activiteit werd gecompenseerd werd goed in ontvangst genomen. Ze is gegroeid van een onzekere kleuter naar een schoolmeisje die vol vertrouwen de wereld inkijkt. Ze heeft genoten in groep drie... en ik met haar!
En Noes... Niet altijd even makkelijk om haar los te laten maar altijd met een gerust hart achtergelaten. Vriendjes heeft zij gekregen in de klas en op, af en toe, een verzuimdag na heeft zij het toch maar gedaan! Ook zij is enorm gegroeid. Schrijft haar naam zelfstandig. Herkent en kent letters en cijfers. Heeft liedjes geleerd en gaat (bijna altijd ;-)) met plezier naar school.

Lieve Juffen, ontzettend bedankt voor het afgelopen schooljaar. Bedankt voor de goede zorgen, het vertrouwen, de enthousiaste lessen, het motiveren en het troosten bij een zere knie, bij het niet willen lukken van een werkje of de compliment die ze zo nodig hadden... Bedankt dat jullie Jet en Noes een stukje hebben willen begeleiden in het groeien naar speciale en mooie mensjes!

Life goes on...

Na drie keer knipperen met mijn ogen, een keer slikken en een keer uit frustratie op de keukenvloer te hebben gestampt kwam ik erachter dat het zonde van mijn energie is om te gaan huilen. Ik kon beter de kinderen weer van hun logeeradressen gaan halen.

Noes had gisteren nog een dag met koorts. Vanmorgen kwam ze koortsvrij uit haar bed. Wat voor haar betekende dat ze naar het verjaardagfeestje van de juf mocht. Blij, grauw en totaal afgedraaid zat ze vanmiddag om half vijf schoon in haar pyjamaatje naar de televisie te kijken. 
Inmiddels zijn ook alle koffertjes uitgepakt, ligt iedereen in zijn eigen bed, heeft Jet haar kinderfeestje voor de vriendinnetjes gevierd, is Jan-Kees gisteren weer aan het werk gegaan en ga ik straks weer de nachtdienst in. De wasmachine draait nog steeds op volle toeren, boodschappen voor het weekend zijn in huis en de agenda's zijn op wonderbaarlijke wijze weer net zo gevuld als een week geleden.  
We gaan ons voorbereiden op de vakantie die voor ons ligt en het ziekenhuis dringen we weer even naar de achtergrond... Het leven gaat gewoon door!

Geen HartCath voor Noes!

"Mama, als ik nu heel erg ziek ben hoef ik dan niet naar het ziekenhuis?!..."

-Noes vanmorgen, 7.30 uur-

 

Huilen kan ik van frustratie. Huilen van machteloosheid. Huilen van vermoeidheid... Huilen om niets! Wat een tegenvaller.
Gingen we vanmorgen nog zo vol goede moed naar het Sophia Kinderziekenhuis, zit ik nu gefrustreerd thuis.
Na al die maanden van wachten is de Catheterisatie uitgesteld. Alles ging prima. De anesthesist was begripvol: geen infuus voor Noes voordat zij onder narcose zou zijn en ze was volgens planning als eerste aan de beurt. Bij de bloedafname, poli en röntgenafdeling kreeg ze overal voorrang. De opname op de afdeling verliep soepel. Pedagogische zorg was ingeschakeld en zelfs Noes begon een beetje te ontdooien. Zeker na het bezoekje van de Cliniclowns.
En toen gingen we temperaturen... 38.3c! Eigenlijk was het gelijk al duidelijk, maar we hebben het nog even aangekeken om de temperatuur nog een keer over te doen. Bij 39.3 c was alle hoop al gevlogen... Na een kort gesprekje met de artsen mochten we het pand weer verlaten. Met in ons achterhoofd dat we weer op de 'lijst' terecht komen.
Noes met koorts, blij(lees: stralend) huppelend naast ons, samen richting de uitgang... Heeft ze toch nog haar zin gekregen...

Berusting

De stilte op straat verteld mij dat het een mooie, warme dag gaat worden.
Een bij zoemt voorbij, hier en daar klinkt het lied van een vogel, in de verte hoor ik het geluid van spelende kinderen en verder hoor ik de stilte...
De straat zindert van verwachting, bloemen en bomen zijn volop in bloei. Zomer in Nederland.
Zo voel ik mij nu ook: Verwachtingsvol, zinderend en... berusting. Zomer in het Sophia... Laat het maar komen!

Hallo... Wie heb ik aan de lijn?!

Het is tegen de avond als de telefoon gaat. In een fractie van een seconde zie ik dat het een nummer uit Rotterdam is. Te laat besef ik wat dat betekent. De stem aan de andere kant van de lijn is van een dokter. Een hartendokter wel te verstaan. Hoewel we al vieréntwintig weken op de wachtlijst staan overvalt hij mij met de mededeling dat Noes woensdag gekatheteriseerd gaat worden.
Ik uit mijn verbazing naar deze beste man. Want hadden we niet zes dagen daarvoor ook al een telefoontje van een collega hartendokter gehad met de mededeling dat Noes nog steeds op de wachtlijst stond, maar dat ze nog even wachten met de ingreep. Omdat deze ingreep iets meer planning nodig heeft dan de doorsnee katheterisatie? En dat ze nu niet helemaal zeker meer waren dat het ´lek´ nu wel of niet dicht kon? En dat ze twee ervaren cardiologen hiervoor nodig hadden? En dat we daarom misschien maar beter konden wachten tot na de zomervakantie?
De dokter aan de andere kant van de lijn is duidelijk: Hij is de planner, de dokter die de ingreep doet en het gebeurd nu!


Zo overkomt het mij dat ik de volgende dag als een gek van alles aan het regelen ben. De kriebels komen op en de twijfel neemt toe. Doen we hier goed aan? Kunnen we niet beter wachten? En de vakantie dan? Wat als het niet goed gaat of als er iets uitkomt wat ik helemaal niet wil weten? Het huilen staat mij nader dan het lachen...

Inmiddels is het weekend voorbij. De koffertjes staan bijna klaar. Voor iedereen is er een logeerplekje geregeld. Jet haar kinderfeestje gaat gewoon door. Haar traktatie voor school staat al klaar. De agenda is leeggemaakt. Afspraken zijn verzet. Noes gaat voor de allerlaatste keer naar de gym en wenst de juf op school alvast een fijne vakantie. In de hoop dat ze volgende week nog een paar lesuurtjes kan meepikken en de andere juf ook nog een fijne vakantie kan wensen... en ik? Ik hoop dat ik dan gerustgesteld ben met een goede uitslag en de volgende uitdaging kan aangaan: Tassen inpakken voor de vakantie!

Dames in de dop

Oorbellen is wat ze voor haar verjaardag wil. Het zijn oorbellen die ze krijgt. vandaag, omdat wij met haar verjaardag op vakantie zijn. Jet is helemaal in haar nopjes ermee. Noes wil ook, maar Noes is nog lang niet jarig. Laat staan dat zij binnenkort zeven jaar wordt. Een klein drama voltrekt zich in huize Janse. Ik houd voet bij stuk. Er komen geen oorbellen voor Noes, maar Jet vind het prima als Noes ze vandaag ook krijgt. Met z'n tweeën ben je sterker, dapperder en doet het lang niet zoveel pijn.
Uiteindelijk zwicht ik ook. Daar gaan ze dan. Ik zwaai ze uit als ze beiden glunderend in de auto van omi stappen. Tevens benijd ik omi niet... Eigenlijk verwacht ik een oorbel-loze Noes terug, een teleurstelling rijker en een verdrietig gezicht.
Niets is minder waar als ze na een uur of twee de straat inrijden. Kleine oorbelletjes prijken in de oren van de beide dames. Van het gaatjes prikken hebben ze een waar feest gemaakt. Trots als een pauw worden ze geshowd. Trots ben ik op deze overwinning van hen beiden, jarig... Of niet.