Ik kan er niets aan doen dat de tranen over mijn wangen rollen. Ik ben verdrietig en tegelijkertijd opgelucht. Wat ik allang wist staat nu zwart op wit.
Een week geleden is Noes door de fysiotherapeut uitgebreid getest. Noes heeft goed haar best gedaan. Zo goed dat ik even, héél even stiekem had gehoopt dat de eindresultaten anders geweest zouden zijn. Dat ik naar huis gestuurd zou worden als een overbezorgde moeder, het bleek niet zo te zijn.
Na een gesprek van een uur zijn we tot conclusie gekomen dat wij als gezin beter uit zijn als Noes naar een revalidatiearts gaat. Zij gaat ons begeleiden bij het aanvragen en aanmeten van een aangepaste buggy en fiets. In de hoop dat we meer rust en mobiliteit binnen het gezin gaan krijgen. Ook komt er een stukje sport aan bod. Want hoe goed ze ook haar best doet bij de reguliere gymnastiekclub, ze is daar duidelijk niet op haar plaats.
De kinderarts en de fysiotherapeut hebben er gelijk werk van gemaakt en staat de afspraak bij de revalidatiearts gepland. Het raakt mij. Ik kan huilen als ik er aan denk. Hoewel het in Nederland maatschappelijk geaccepteerd is dat mensen met een beperking een mobiele aanpassing krijgen, doet dit letterlijk pijn in het diepst van mijn wezen.
Was het voorheen niet zo zichtbaar dat Noes een meisje met een beperking was, wordt het nu zichtbaar voor iedereen... En ik heb nooit geweten dat díe uiterlijke stempel zoveel verdriet en pijn met zich mee kon brengen...
Ik voel met je mee.
BeantwoordenVerwijderenTegelijk ben ik er ook van overtuigd dat jullie hier rust in vinden en hopelijk op termijn ook gemak.
Maar voor nu wens ik jullie veel sterkte. Groet Hannie
Ach lieve meid, ik zou zoveel willen zeggen om je tranen te drogen maar ik heb er de woorden niet voor.. :( Weer een stukje inleveren, zo voelt het misschien wel.. Ik hoop dat een long distance hug je helpt en ik zal voor jullie bidden! Ik vind je een kanjer van een moeder, Ans, dat meen ik echt! Liefs & een hug, Esther Bronsema
BeantwoordenVerwijderenOch lieve Ans, het is inderdaad een pijnlijk stempel. Een pijnlijk stempel omdat hierdoor het voor heel de wereld zichtbaar is dat er binnen het gezin iets anders is. De revalidatie arts hebben wij wel altijd als heel prettig ervaren, het is niet zo dat ze vooral gericht zijn op aanpassingen, ze zijn vooral gericht op Noes en haar mobiele kwaliteit! En lieve Ans, hoe moeilijk het ook is, het gaat gemak brengen. Hier staat natuurlijk de elektrische stoel, afschuwelijk vond ik het dat die nodig was. Maar nu nu Danique een bepaalde zelfstandigheid heeft en straalt omdat ze op plekken kan komen zonder moe te worden, kan ik niet anders dan tevreden zijn. Ook de trapondersteunde fiets is een uitkomst! En misschien dat de schoentjes ook wel wat kunnen zijn. Een kleine verhoging in de hak waardoor iedere stap iets minder energie kost, zo simpel maar zo belangrijk.
BeantwoordenVerwijderenDe revalidatie gaat zeker goeds brengen daar ben ik van overtuigd. En je moederhart voelt nu gebroken maar ook dat heelt als je straks ziet wat ze voor jullie kleine kanjer kunnen betekenen!
Hou je taai
Liefs Gabi
Lieve Ans,
BeantwoordenVerwijderenAlles is zoveel makkelijker als het niet zichtbaar is voor de buitenwereld. Wel kan het soms net wat meer vrijheid geven dat je meer nu hebt. De aanpassingen zijn om het makkelijker te maken, niet je verdriet te doen. Want het is al moeilijk genoeg om te leven met ene bijzonder en ander gezin dat andere mensen. Zou willen dat ik kon zeggen het wordt beter en makkelijker. Dat is helaas niet het geval omdat de volgende stap weer een beetje duidelijker wordt voor jullie maar nog meer voor de buitenwereld dat jullie een bijzonder kind hebben.
Toch hoop ik dat de zichtbaarheid toch straks makkelijker wordt voor jullie als gezin. Wat de buitenwereld ziet is nog bijna niks van wat je in je gezin mee maakt. Dit kun je!! Dat weet ik zeker. Heel veel sterkte met het verwerken van dit.
Liefs Charlotte,