buikpijn

Het is donderdagochtend als ik terloops,tussen het prikken van haar stollingswaarde en het ontbijt, tegen Noes zegt dat ze de volgende dag naar de dokter moet. En, ja de dokter van haar hartje en in het grote ziekenhuis. Zoals gewoonlijk knikt Noes en heeft het er verder niet over. Ik breng haar naar school en ik haal haar ook weer op. Op school klaagde Noes over buikpijn vertelt de juf. Thuis hoor en zie ik hier niets van.
De andere ochtend bij het ontbijt klaagt Noes over buikpijn. Ze is ziek constateert ze met een ernstig gezicht. Om kracht bij haar woorden te zetten gaat ze theatraal languit op de bank liggen. Gelukkig ken ik ook het beste medicijn en met de koffie knabbelt ze rustig, zonder ook maar een pijntje, van haar koekje.

Zodra we de auto instappen begint ze weer: Buikpijn. Als we het ziekenhuis naderen, begin zelfs ík bijna te twijfelen over de diagnose en of ze misschien echt geen blindedarmontsteking heeft.

We stappen dapper uit en lopen door de garage naar de hoofdingang. De beroemde draaideur hebben ze vervangen door electronische schuifdeuren -werd tijd!- en we stappen de wereld van het kinderziekenhuis binnen. De geur is nog hetzelfde. De meneer achter de bali zit er ook al vijf jaar. De trap kan nog steeds een nieuw vinyltje gebruiken en net als anders loop ik bijna dwars door de deur van de poli heen, Omdat mijn stap net iets sneller is dan dat de deur open kan klappen.
Na wat meet en weeg werk, de echo en het hartfilmpje mogen we bij de dokter naar binnen.
Wij zijn vol goede moed, want het gaat goed met Noes. Ondanks dat vind de dokter dat ze gecatheriseerd moet worden. Er zit nog steeds een lek en die moet dicht. O, ja en wat fysiotherapie kan ook geen kwaad en misschien kan er ook een kinderarts meekijken...
Wij nemen afscheid van de dokter en gaan weer weg. Noes huppelt vrolijk naast mij naar de auto. Nog voordat we de slagbomen van de parkeergarage achter ons hebben gelaten slaapt ze diep.
Ik denk nog even na over het gesprek en kijk naast mij op een slapende Noes. Haar buikpijn is over. Ze heeft geen weet van wat er komen gaat. De opname, de pijn en het vreselijke gevoel van wakker worden na een narcose. 

Haar buikpijn is nog niets vergeleken met de pijn in mijn moederhart...