Terug op het wereldwijde web

Wat is er in de afgelopen maanden veel gebeurd in ons leven. En nu ik weer aan het tikken ben op de weblog besef ik me des te meer hoe erg ik dit gemist heb. Het schrijven, het ordenen van mijn gedachten. 
Terwijl het tijdelijk afstand doen van kinderhartenland mij ook goed heeft gedaan...
Ik merkte dat ik behoefte had om afstand te nemen van alle verhalen om mij heen. Het raakt me diep als ik lees over de verhalen waarbij het slechter gaat met de harten van andere kinderen. Het leed van de ouders en de pijn in een gezin. Schuldgevoel heb ik als het bij ons even wat minder gaat ten opzichten van anderen die nog meer verdriet hebben.

Ik wil niet verbitterd raken in een negatieve spiraal en het dealen met Noesjes hartafwijking is een noodzaak. En misschien ook een keuze... Ik wil met open ogen naar de toekomst kunnen kijken. Plannen kunnen maken en genieten van wat ik krijg.
Noes als een deel van ons gezin, haar -iets minder perfecte- hart op de achtergrond. Het leren omgaan met en het accepteren van een ziek hartje is een proces. Van te voren heeft niemand me ooit verteld dat dat makkelijk zou zijn.
Maar dat is met het krijgen van van geen enkel kind... Toch zijn er meer dan genoeg leuke, grappige en ontroerende momenten. Krijg ik dagelijks een spiegel voorgehouden en leer ik steeds meer bij. Genoeg stof om weer in het wereldwijde web te duiken!