En daar zitten ze dan: twee geinende meiden. Ze lachen en hebben lol om hun eigen grapjes. Intussen eten ze hapjes pizza en schuiven ze Bas af en toe iets toe. Jan-Kees zit naast me en ik geniet van het moment. Het is Donderdagavond en we zitten net als anders gewoon aan tafel. Toch geniet ik. Het is perfect…
En dan ineens bekruip het me weer. Het gevoel. De angst. Ik kijk naar mijn kinderen. Wat zijn ze mooi en tegelijkertijd zó kostbaar. Ik ben ongelooflijk rijk!
Als een blikseminslag komt het besef dat ze er op een dag niet meer zal zijn. Haar plaats aan tafel zal leeg zijn. Haar jas zal niet meer aan de kapstok hangen en ik zal voor het slapen gaan niet meer langs haar bedje lopen… Blijkbaar went een ziek hartje nooit…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten