Het leven oppakken

Na de geboorte van Noes heb ik een tijd gedacht dat alles 'normaal' zou worden na de derde operatie. Iedereen had het maar over als je eenmaal zover bent, dat je dan weer de draad van het leven kan gaan oppakken... en zo heb ik drie jaar lang naar de derde operatie uitgekeken en in die drie jaar heb ik meerdere keren gehoopt, gewenst en gebeden om 'mijn leven' terug te krijgen.
En daar sta ik dan: drie operaties verder en een desillusie rijker. Want wat ik gedacht had is niet uitgekomen. En had ik inmiddels bedacht te weten hoe zorg te dragen voor een hartekind, dan word ik daar nu nog steeds wekelijks in verrast. Het verwerkingsproces dat al die tijd op een laag pitje heeft gestaan haalt nu zijn grote inhaalslag. En het slaat in als een bom...
Je probeert het dagelijkse leven weer op te pakken, maar ergens heb je het gevoel dat je faalt. Het werk dat je met zoveel liefde doet komt steeds meer op een lager pitje te staan. En de vraag waarom niet helemaal te stoppen raakt mij tot in het diepst van mijn vezel.
En niet alleen ik heb moeite met het oppakken van het normale leven. Jet en Noes die strijden om hun plekje thuis. Zelfs Bas doet op zijn manier mee. Noes heeft nog regelmatig slaapproblemen, huilt en gilt -in mijn ogen- om niets en Jet blijft angstig dat ik niet meer thuiskom. De drukte van Jan-Kees zijn werk draagt daar niet altijd een positief steentje aan bij. Maar ondanks alles probeer ik ook vaak de goede kanten te zien. Dankbaar te zijn voor wat mij gegeven wordt en bovenal dit allemaal te zien als een wonder...