Het is nog rustig in huis en ik geniet van de stilte terwijl ik de tafel dek. Het warme licht van de kerstboom geef een zachte gloed over de ruimte waarin ik mij begeef. Het huis is mooi versierd en de ballonnen hangen op. Ik glimlach wanneer ik struikel over een verloren stuk speelgoed. Automatisch gaan mijn gedachten terug de tijd in... 10 jaar. Herinneringen vallen en duikelen over elkaar heen. Ze zijn niet meer te stoppen.
Van de eerste wee, die mij totaal verraste tot haar warme lijfje op de mijne. De leegte die achterbleef op het moment dat ze naar de intensive care gebracht werd. Het verdriet bij elke tegenslag. Het bewandelen van de lange gangen in welk ziekenhuis dan ook. Het wegbrengen naar de operatiekamer, dat nooit went.
De momenten van geluk bij elke thuiskomst. De blijdschap van elke mijlpaal.
Haar eerste stapjes. Haar eerste schooldag. Haar eerste een rolstoel, het tweede tandje dat gewisseld werd, de derde elektrische fiets. De ontelbare therapieën. De dokters waarvan ik mijn vaag een gezicht herinner, maar waar geen enkele naam bij mij naar boven komt.
De vele tranen, de eenzaamheid, de strijd, het verdriet, de mooie momenten, de lachbuien bij weer een rake opmerking van mijn meisje. Haar onzekere hand in de mijne. De liefdevolle knuffels.
De schooltas die weer eens is blijven liggen, willekeurig kwijtgeraakte voorwerpen tot huiswerk dat nooit gemaakt wordt, simpelweg omdat haar brein soms vergeet iets te onthouden.
De vele half jaarlijkse verjaardagen. De kledingstukken die steeds weer een maatje groter worden. De bril die ze inmiddels heeft. Het lange haar dat nooit lang wordt, omdat ze niet van haren kammen houdt.
Haar overvolle bed met nutteloze voorwerpen die wekelijks ontruimd dient te worden, om het enigszins leefbaar te houden.
Haar vele vragen die ze steeds meer krijgt… En waar ik steeds moeilijker de antwoorden van weet te vinden.
De angst van toen, die nog steeds altijd aanwezig is. De hoop, dat nooit weggeëbd is. Het wonder dat ik nog steeds dagelijks bewonder. Ontelbare herinneringen en gouden randjes in 10 jaar Noes.
Nooit gedacht dat het vandaag zou worden; wel altijd er in gelooft dat ze bijzonder zou zijn en dat ze dat altijd zal blijven.
Het stukje glans, dankbaarheid, de reflectie en het leren relativeren heb ik van haar gekregen.
Met haar is het overleven en tegelijkertijd genieten van de geluk momentjes.
Ik schrik op uit mijn gedachten... Langzaam komt er leven in huis. Ik hoor opgewonden stemmen, vier paar voeten op de trap en een hoop gelach. Ik ben terug in het ‘nu’...
10 jaar; een leven vol Noes en ik hoop en bid op een beetje meer.
