Ik zie je staan. Dikke tranen rollen over je wangen. Je bent boos, gefrustreerd. Je bleke gezichtje en de blauwe gloed op je lippen verraden dat je moe bent, ondanks je protesten waarin je naar mij roept dat je écht niet moe bent.
Je vindt het oneerlijk. Oneerlijk dat de andere kinderen te hard lopen. Te snel fietsen en beter kunnen klimmen. Je probeert het wel, maar het lukt je niet om net iets harder te lopen, een stukje sneller te fietsen of hoger te klimmen. Huilend geef je in je frustratie toe dat je het onaardig van ze vindt dat ze niet even wachten wanneer jouw beentjes pijn doen van vermoeidheid. En boos ben je, vooral op je zelf, omdat je het nog niet snapt hoe het in de grote mensenwereld werkt.
De afgelopen maanden zijn we hard bezig geweest om na het plaatsen van de pacemaker je weer op conditionele peil te brengen. Na schooltijd breng je verscheidenen uren door in het revalidatiecentrum. En op school doe je meer dan je best om bij te blijven bij de rest. Thuis oefen je met het lezen. Probeer je net als de rest van de wereld te fietsen op twee wielen en zou je het liefst willen leren zwemmen. Maar niet alles gaat vanzelf. Je energielevel moet ingepland en zo nodig aangepast worden. Ook iets dat je nog moet leren en waar je binnenkort hulp bij gaat krijgen. Net als de angsten voor lange witte jassen en mensen met stethoscopen om hun nek.
Samen hebben we geknokt en nog harder gevochten, maar ook ik moest inzien dat ik het niet alleen ging redden om jou te helpen. Het kostte mij ook tijd én energie om hulp in te schakelen. Na maanden van trainen en oefenen zien we steeds meer dat we een stapje vooruit gaan. De zomer is in aantocht, maar ook dan gaan we door... Tranen drogend, een kus op je wang en met een brede glimlach.
