Lieve Noes,
En dan ben je zes-en-een-half jaar... Je halfjaarlijkse verjaardag. De afgelopen tijd is er niets en toch ook weer veel gebeurd. Na de komst van de rolstoel en de fiets is het revalidatietraject in rustiger vaarwater terecht gekomen.
In de afgelopen weken hebben we meer contact met de cardioloog gehad. Het lijkt er op dat je hartritmestoornissen aan het ontwikkelen bent en daar word je nu uitgebreid op onderzocht. In combinatie met de laatste weken school maakt het dat je op dit moment niet te genieten bent. Je hebt last van lichamelijke klachten en je klaagt veel over vermoeidheid.
Je huilt, moppert en schreeuwt wat af. Het korte lontje van jou ontsteek soms de laaiende boosheid in mij. De wanhopige frustratie van elkaar niet kunnen begrijpen. Om achteraf verdrietig te zijn bij het spijt hebben van dit alles. Meer dan eens krijg ik te horen dat je liever ergens anders gaat wonen en dan hebben we het niet eens over de eeuwige strijd van kamers opruimen.
Ze zeggen weleens dat twee jarige peuters in hun peuterpuberteit moeilijk zijn... Maar de 'terrible six' mogen ze absoluut in jouw woordenboek opnemen.
Nog een paar weken en dan ben je écht kleuter af... Het komende schooljaar zal een grote uitdaging voor ons allemaal worden. Toch heb ik alle vertrouwen in dat je dit goed gaat doen en dat groep 3 jou goed zal staan. Je hebt de potentie om tot iets groots te groeien. Alhoewel hoe kan je nog grootser worden dan dat je nu al bent?! Hoe kan je nog mooier, pienterder, liever en humoristischer zijn dan nu?... Want ondanks je 'terrible six(-and-a-half)', lieve Noes, ben ik trotser dan ooit...
Liefs,
Mama
