En dan is iedereen thuis, de koffertjes staan weer uitgepakt in de kast en de pyjama's hangen schoon aan het droogrek alsof ze niet weggeweest zijn.
Zoals zo vaak, na een opname, loop ik door het huis met mijn ziel onder mijn arm, zoekend naar 'iets'. Maar ik kan dat 'iets' niet vinden.
De grootste blijdschap is voorbij. De haast euforisch opluchting vervlogen. Vermoeidheid slaat toe.
Wat nu en hoe verder? Vraag ik mij meer dan eens af. Buiten schijnt de zon, maar zij lijkt mij niet te bereiken.
Kinderen spelen. Volwassenen staan vrolijk bij en met elkaar te kletsen. Het leven is gewoon doorgegaan, terwijl die van ons even stilstond. Ik doe mijn best om weer in die draaiende wereld te springen. Omdat ik weet dat er geen andere optie is. Ik doe mijn best, maar het lukt even niet.
Morgen, neem ik mij voor. Morgen... Ja, dan spring ik!
zaterdag 28 september 2013
donderdag 26 september 2013
Thuis!
Het meisje dat naast mij zit in de auto is dapper. Nee stoer. Of toch mega-sterk?! ... Of gewoon alle drie!
We rijden richting huis. Het voelt goed. Het voelt als een bevrijding. We zingen op de muziek van K-3. We lachen en we maken grapjes. We laten het ziekenhuis achter ons zonder ook nog maar één keer om te kijken...
De hartcatheterisatie is goed verlopen. Het lekje dat ze op de echo gezien hadden, hebben ze niet kunnen dichten. Wel hebben ze een vat gevonden, die nog niet eerder gezien was. Dit vat liep van de aorta naar de longslagader. Deze kan op langere termijn grote gevolgen hebben als er nu niets mee gedaan zou worden, daarom is deze nu afgesloten. Waarschijnlijk was dit ook de boosdoener.
Noes zal altijd wat saturatieverlies houden door het lekje. Daar zal ze de ene keer meer last van hebben dan de andere keer. Verder zag het er goed uit en waren de dokters tevreden.
Wij zijn voornamelijk opgelucht dat het zo voorspoedig verlopen is en richten ons nu op het revalidatietraject waarmee we afgelopen zomer gestart zijn.
We rijden richting huis. Het voelt goed. Het voelt als een bevrijding. We zingen op de muziek van K-3. We lachen en we maken grapjes. We laten het ziekenhuis achter ons zonder ook nog maar één keer om te kijken...
De hartcatheterisatie is goed verlopen. Het lekje dat ze op de echo gezien hadden, hebben ze niet kunnen dichten. Wel hebben ze een vat gevonden, die nog niet eerder gezien was. Dit vat liep van de aorta naar de longslagader. Deze kan op langere termijn grote gevolgen hebben als er nu niets mee gedaan zou worden, daarom is deze nu afgesloten. Waarschijnlijk was dit ook de boosdoener.
Noes zal altijd wat saturatieverlies houden door het lekje. Daar zal ze de ene keer meer last van hebben dan de andere keer. Verder zag het er goed uit en waren de dokters tevreden.
Wij zijn voornamelijk opgelucht dat het zo voorspoedig verlopen is en richten ons nu op het revalidatietraject waarmee we afgelopen zomer gestart zijn.
maandag 23 september 2013
Later...
Zo weg was ik nog nooit.
Kon ik de stilte maar
Uit de kamer vegen
Tegen de gordijnen praten
Of mezelf oplaten als een vlieger.
Kon ik maar slapen en dromen
Van thuis
Geen dokter, geen zuster
Geen pijn in mijn buik.
En later vertellen
Over het ziekenhuis.
***
Ik wil zo graag schrijven, maar de pijn in mijn buik neemt toe. Mijn hart doet zeer. En woorden schieten tekort. Maar ook deze keer weet ik dat later komt, vroeg of laat... 't komt!
woensdag 11 september 2013
Datum
En dan is er weer een nieuwe datum. Vol van vrees en vol van hoop. Zo onwerkelijk en zo echt waar. Ongelofelijk tegenstrijdig. Was het maar zover of toch liever gisteren... 24 september.
maandag 2 september 2013
Back to school
Het seintje dat het echt tijd is komt als manlief de deur achter zich dichttrekt en richting zijn werk gaat.
Na zes weken vrij van school moeten ook wij er aan geloven: Het nieuwe schoolseizoen gaat weer van start.
Daarom sleep ik mijn vermoeide lijf om half zeven uit bed en probeer ik mijn hersenen wakker te krijgen door onder de douche te gaan staan. Ze lijken er niet van onder de indruk te raken...
Met mijn handdoek in mijn hand geeft ik Jet opdracht om een rok aan te trekken, instrueer ik Noes hoe ze het beste haar jurk aan kan krijgen en probeer ik Bas te motiveren om uit bed te komen. Met één been in een broekspijp en een blouse die niet combineert met die half aangetrokken broek, kleed ik noes weer uit om haar jurk om te keren. Tevens waarschuw ik Bas dat hij zijn broek binnenste buiten heeft, kam ik verstrooid Jet haar haren voor de tweede keer en ben ik naarstig aan het bedenken wat Jip aan moet.
Tijdens het eten gaat zoals elke dag een beker melk om, wordt er gediscussieerd over het wel of niet eten van korsten en trekt Jip het tafelkleed van tafel wat natuurlijk een hilarisch moment voor de kinderen is. Maar niet voor mij.
Na het ontbijtritueel moeten de schoenen nog opgezocht worden, waar er van elk paar alleen de linker óf alleen de rechter schoen vindbaar is. En waar zijn die schooltassen toch gebleven? Tegelijkertijd denk ik aan het feit dat er op maandag geld voor de collecte mee moet en heeft Jan-Kees bij het smeren van de boterhammen er wel of niet aan gedacht om pakjes drinken in de trommeltjes te doen?!
Als de klok acht uur slaat ren ik mijn dagelijkse waar-is-mijn-tas-sleutel-telefoon-portemonnee-rondje en bedenk dat ik daardoor weer genoeg lichaamsbeweging voor vandaag heb gehad.
Ik werp een laatste blik op de klok zodat ik de kinderen naar buiten kan commanderen. Om vervolgens zelf weer naar binnen te vliegen om die ene, bijna vergeten, tas van het aanrecht te grissen.
Als we uiteindelijk, met zweet op mijn rug, de straat uitfietsen kan ik alleen nog maar lachen... over dertig minuten is er rust en koffie. O, wat is het toch fijn als de scholen weer beginnen!!
Na zes weken vrij van school moeten ook wij er aan geloven: Het nieuwe schoolseizoen gaat weer van start.
Daarom sleep ik mijn vermoeide lijf om half zeven uit bed en probeer ik mijn hersenen wakker te krijgen door onder de douche te gaan staan. Ze lijken er niet van onder de indruk te raken...
Met mijn handdoek in mijn hand geeft ik Jet opdracht om een rok aan te trekken, instrueer ik Noes hoe ze het beste haar jurk aan kan krijgen en probeer ik Bas te motiveren om uit bed te komen. Met één been in een broekspijp en een blouse die niet combineert met die half aangetrokken broek, kleed ik noes weer uit om haar jurk om te keren. Tevens waarschuw ik Bas dat hij zijn broek binnenste buiten heeft, kam ik verstrooid Jet haar haren voor de tweede keer en ben ik naarstig aan het bedenken wat Jip aan moet.
Tijdens het eten gaat zoals elke dag een beker melk om, wordt er gediscussieerd over het wel of niet eten van korsten en trekt Jip het tafelkleed van tafel wat natuurlijk een hilarisch moment voor de kinderen is. Maar niet voor mij.
Na het ontbijtritueel moeten de schoenen nog opgezocht worden, waar er van elk paar alleen de linker óf alleen de rechter schoen vindbaar is. En waar zijn die schooltassen toch gebleven? Tegelijkertijd denk ik aan het feit dat er op maandag geld voor de collecte mee moet en heeft Jan-Kees bij het smeren van de boterhammen er wel of niet aan gedacht om pakjes drinken in de trommeltjes te doen?!
Als de klok acht uur slaat ren ik mijn dagelijkse waar-is-mijn-tas-sleutel-telefoon-portemonnee-rondje en bedenk dat ik daardoor weer genoeg lichaamsbeweging voor vandaag heb gehad.
Ik werp een laatste blik op de klok zodat ik de kinderen naar buiten kan commanderen. Om vervolgens zelf weer naar binnen te vliegen om die ene, bijna vergeten, tas van het aanrecht te grissen.
Als we uiteindelijk, met zweet op mijn rug, de straat uitfietsen kan ik alleen nog maar lachen... over dertig minuten is er rust en koffie. O, wat is het toch fijn als de scholen weer beginnen!!
Abonneren op:
Posts (Atom)