Vrije tijd?!

Volgens een televisieprogramma is inleveren van 'vrije tijd' de voornaamste reden wat de Nederlandse vrouw weerhoud om kinderen te krijgen. Hoe leg je zo'n vrouw uit dat juist die kinderen het mooiste zijn als je een dag gewerkt hebt. Hun enthousiaste gezichtjes als jíj binnenkomt. Hun onvoorwaardelijke liefde, hoe boos je ook op die oogappeltjes bent. De blije gezichtjes bij het eten van hun ijsje na een zomerse dag. Ook als je weet dat er minstens één daarvan op de grond beland en een ander zijn t-shirt onherstelbaar beschadigt. Een handje in de jouwe. Het warme lichaampje naast de jouwe als je 's morgens ontwaakt. Het eerste stukje zelfstandigheid. Een eerste ritje op de fiets. De glimlach bij het wakker worden. De wereld zien door hun kinderlijke ogen. De fantasie. Het gekibbel aan tafel, de eeuwige strijd om eten of gewoon die ene spontane kus... Zelfs de zorg om een ziek hartje... Zou je niet moeten weerhouden.

... !

"Nee, dokter... dan kunnen wij niet. Ja, u ook een fijne dag..."

Ik kijk naar de telefoon in mijn hand. Nog geen minuut geleden heb ik 'm opgenomen. Binnen deze minuut is mijn hart stil gaan staan om daarna een dubbele salto te maken en hebben mijn hersenen mij compleet in de steek gelaten.
Weer kijk ik naar de telefoon in mijn hand. Het 'tuut-tuut' geluid lijkt het seintje voor mijn brein te zijn om weer op gang te komen. Het enige wat ik kan bedenken is wat ik in vredesnaam gedaan heb. Ik heb zomaar een hartcatheterisatie niet door laten gaan. Dé opname waar we zolang op gewacht hebben.
Ik voel me stom. Overvallen. Vooral niet wijs. Ik ben boos op mijzelf. Nee, kwaad dat ik mij zo heb laten overvallen door één telefoontje.
Ik probeer Jan-Kees op de hoogte stellen over mijn eigen stommiteit. Maar hij is helaas niet bereikbaar.
Ineens moet ik denken aan een gesprek met een cardioloog. Zij vertelde dat we vooral ons eigen plan moesten trekken. Dat we ons eigen leven moesten leiden buiten het Sophia. Ik besef dat ik voor de allereerste keer sinds 18 december 2007 mij niet heb laten leiden door een dokter.
Ik begin me al iets beter te voelen. Met de telefoon nog steeds in mijn hand kijk ik naar onze agenda en ik zie alle afspraken voor de komende weken. De ene leuker dan de ander. De één noodzakelijker dan de ander. Maar allemaal stuk voor stuk een onderdeel uit ons leven. Ik zie een geplande logeerpartij van Noes voor volgende week, maar niet in het Sophietje. Ik leg de telefoon weer op de haak en probeer door te gaan met waar we waren gebleven.

life, love... happiness

Terwijl de zon lager aan de hemel gaat staan probeer ik vier kinderen te motiveren om hun schepjes en emmertjes bij elkaar te zoeken, schoon te maken en mee te nemen. Ondertussen probeer ik de handdoeken op te vouwen en hun kleding bij elkaar te zoeken. Tevens speur ik met een half oog het strand af naar een vermiste sandaal. Langzaam begeven wij ons naar de boulevard. Drie enthousiaste kinderen rennen vooruit. Eentje blijft er achter. Haar rennen, wordt een moeizaam lopen om vervolgens hijgend en puffend bij de opgang van het strand te komen. Haar emmer en schep stevig in haar handjes. Ze draait zich om en een brede glimlach siert haar gezicht. Ze zit onder het zand en haar haar plakt door het zoute water aan haar gezicht. Ze straalt. Op dat moment is ze het mooiste wezentje dat ik ken. Mijn hand zoekt die van haar. Samen lopen we achter de anderen aan richting de ijswinkel... Gouden momenten worden gegeven en aan mij de taak om die met beide armen te omarmen.