Lieve, lieve Noes,
Ik weet het... Ik zou ophouden met deze onzin. Maar hoe kan ik niet stil staan bij jouw halfjaarlijkse-verjaardag? Ik heb gezegd toen je vier jaar werd dat ik er mee zou ophouden.
Nu kan ik niet meer stoppen. Bang dat er een tijd komt dat ik er spijt van krijg.
Spijt van alles wat we niet gevierd hebben, niet beleefd of niet bij stil gestaan hebben. Spijt om dingen aan te nemen als normaal en af te doen als gewoon.
Want zeg nou eerlijk een beetje gek kan heus geen kwaad en een beetje raar geeft sjeu aan het leven.
Dus lieve Noes, van harte gefeliciteerd met je vijf-en-een-halve-verjaardag!
Ik kan er niets aan doen dat de tranen over mijn wangen rollen. Ik ben verdrietig en tegelijkertijd opgelucht. Wat ik allang wist staat nu zwart op wit.
Een week geleden is Noes door de fysiotherapeut uitgebreid getest. Noes heeft goed haar best gedaan. Zo goed dat ik even, héél even stiekem had gehoopt dat de eindresultaten anders geweest zouden zijn. Dat ik naar huis gestuurd zou worden als een overbezorgde moeder, het bleek niet zo te zijn.
Na een gesprek van een uur zijn we tot conclusie gekomen dat wij als gezin beter uit zijn als Noes naar een revalidatiearts gaat. Zij gaat ons begeleiden bij het aanvragen en aanmeten van een aangepaste buggy en fiets. In de hoop dat we meer rust en mobiliteit binnen het gezin gaan krijgen. Ook komt er een stukje sport aan bod. Want hoe goed ze ook haar best doet bij de reguliere gymnastiekclub, ze is daar duidelijk niet op haar plaats.
De kinderarts en de fysiotherapeut hebben er gelijk werk van gemaakt en staat de afspraak bij de revalidatiearts gepland. Het raakt mij. Ik kan huilen als ik er aan denk. Hoewel het in Nederland maatschappelijk geaccepteerd is dat mensen met een beperking een mobiele aanpassing krijgen, doet dit letterlijk pijn in het diepst van mijn wezen.
Was het voorheen niet zo zichtbaar dat Noes een meisje met een beperking was, wordt het nu zichtbaar voor iedereen... En ik heb nooit geweten dat díe uiterlijke stempel zoveel verdriet en pijn met zich mee kon brengen...
Lekker uitwaaien op het strand. Je zorgen vergeten... Doen alsof ze niet bestaan. Met je kop in het zand, de haren in de wind en even niet met beide benen op de grond!
